De gebroeders Mark en Dave Schultz delen veel meer dan dezelfde familienaam : beide hebben ze een gouden medaille behaald op de Olympische Spelen, in de categorie Grieks-Romeins worstelen. Ze houden van elkaar, maar onder dat laagje gevoeligheid gaat er toch enige wrok schuil… Inderdaad, Mark gaat gebukt onder het "syndroom van het kleine broertje", al hij zijn leven vertoeft hij in de shaduw van zijn oudere broer.
Mark zal altijd "maar" de tweede zijn. En dat weegt door, elke dag wat meer, onafgebroken.
Wanneer de rijke exentriekeling John du Pont Mark contacteert om een team op te richten en te leiden, in het vooruitzicht van de komende Olympische Spelen (1988) die zich zullen afspelen in Seoul, grijpt Mark deze kans met beide handen… vooral omdat deze activiteit, die tevens dik beloond zal worden, gevoerd moet worden in het luxueuze landhuis van du Pont.
Al snel ontwikkelt er zich een band tussen Mark en John, die van verloren zoon / substitutie-vader… maar de introspectieve kwellingen van deze laatste gaan langzamerhand verder ontwikkelen tot waanzin.
« Geïnspireerd op waargebeurde feiten »… het is maar zelden dat deze woorden zo’n impact hebben. Foxcatcher vertegenwoordigt de top als het op dramatische cinema aankomt, al te makkelijke effecten worden vermeden, subtiliteit (of een zeer goed acteerspel) wordt verkozen boven expliciete beelden. Het hier voorgestelde traject is pijnlijk, tragisch en innemend.
Steve Carell gooit hier alles uit de kast, hij is briljant en wordt in zijn prestaties opgevolgd door Channing Tatum en Mark Ruffalo, die beiden getuigen van een intense gevoeligheid. Nog een krachttoer van deze film : de verschillende kijkniveaus, van de meest verhalende tot de meest politieke.