Frankrijk buigt zich over het typisch Chinese filmgenre, de wu xia pian, een subgenre van de actiefilm waarin dan vooral karate en kungfu als gevechtsdisciplines worden gebruikt. Dat is nu eens een origineel en ambitieus project.
We wilden het zien, en we hebben het nu ook gezien. En jammer genoeg hebben we ons uitermate verveeld. Terwijl het genre vraagt om ongebreidelde duels, achtervolgingen die alle wetten van de zwaartekracht achter zich laten en algehele verbazing die op elk ogenblik kan optreden, vervalt de film van Pascal Porelli in de slechte gewoontes van al die andere films made in France : die van de verbale woordsalade. In plaats van de verschillende actiescènes elkaar te laten opvolgen – dat is wat het genre vraagt – stapelt 108 Rois Démons de ene na de andere overgangsscène, met maar relatief belang. Dat praat, dat babbelt, dat spreekt… En wanneer de personnages – die maar weinig expressief en charismatisch zijn – eindelijk stoppen met filosoferen en (flauwe) grappen te maken, dan volgen de gevechtsscènes, op hun beurt verwarrend en zonder ritme.
Ook al is de overgang tussen de animatiescènes en de echte beelden niet altijd even geslaagd, toch slaagt 108 Rois Démons er in de dodelijke auto kick on the face te vermijden dankzij verbluffende decors die een echte streling voor het oog zijn. En dat doet gelukkig de tijd wat sneller gaan…
