Een blonde jonge vrouw rent in uitzinnige paniek door de nachtelijke bossen. Ze kijkt angstig om zich heen en met reden, want ze wordt achternagezeten door een gemaskerde gedaante. En zoals dat doorgaans gaat met angstige blondines in griezelfilms loopt ze pardoes in de val.
De manier waarop Welp de actie opent, zegt alles over zijn bedoelingen. Als Jonas Govaerts zijn eerste langspeelfilm in het horrorgenre situeert, is dat een climax waar hij al lang naartoe werkt. De regisseur koos cinema als studierichting omdat hij geïnspireerd werd door een griezelklassieker, ‘Evil Dead 2’, niet toevallig ook een verhaal dat zich in dodelijke bossen afspeelt. Govaerts houdt zielsveel van het genre, en dat voel je de hele film door. Niet alleen brengt hij hommage aan allerlei bekende griezeltitels, hij weet ook heel goed hoe hij zulke verhalen naar zijn hand moet zetten.
Als hij nog een beetje langer over de plot had nagedacht en de personages nog wat meer kleur had gegeven, zou Welp pas echt inslaan als een bom. Maar ook nu kan je niet anders dan er met een enthousiaste grijns naar kijken. Of een bange blik, afhankelijk van je incasseringsvermogen.