Het geweldige aan de originele Loft is dat de makers zich zeer bewust waren van de budgettaire beperkingen bij het maken van een Vlaamse whodunit-thriller die ook op de Amerikaanse markt zou kunnen scoren.
En dus hebben ze de locatie beperkt, zonder er nu een arthouse-achtige huis clos van te maken, maar de narratief spectaculair gemaakt. En de constructie van het verhaal – de eigenlijke attractie van de film – was inderdaad origineel genoeg zodat de Amerikaanse markt er ook wel pap van lustte. Maar om daadwerkelijk je thriller daar te verkopen, moet je uiteraard een remake maken. Van Looy had zelf de touwtjes in handen, waardoor hij zijn eerste versie kon verbeteren. En hoe?
De plot van The Loft is min of meer gelijkaardig aan dat van Loft – op een belangrijke wending na – maar de prent is veel meer gestroomlijnd. Er zit echt geen gram vet aan deze nobele remake. Alles wordt efficiënter verteld en vooral in beeld gebracht. Reden genoeg om nu zeker niet onmiddellijk de originele Loft te gaan bekijken of om hem opnieuw te bekijken. Want dat zou het kijkplezier dat The Loft te bieden heeft wat ondermijnen. Bij de cast van middelgrote namen is vooral Wentworth Miller een heel interessante keuze voor de rol die hij speelt.
