De verwezenlijking van de mooiste individuele dromen kan leiden tot een collectieve nachtmerrie. Deze bijzonder pessimistische vaststelling loopt als een discrete rode draad doorheen “The Wind Rises”, de laatste animatiefilm die, zoals aangekondigd, werd geregisseerd door Meester Miyazaki himself. “The Wind Rises” vertelt het verhaal van de liefde tussen Nahoko, een mooi meisje met een tragische lotsbestemming, en Jiro, vliegtuigingenieur en ontwerper van de Zero, het beste oorlogsvliegtuig ter wereld… verantwoordelijk voor duizenden doden. Achter dit schitterend en gekleurd melodrama komen opnieuw de humanistische en pacifistische obsessies van Miyazaki naar boven, maar ze worden veel realistischer uitgewerkt dan gebruikelijk – het personage van Jiro is gedeeltelijk op zijn vader geïnspireerd. Hoewel dit meer volwassen en soms wrede perspectief een nieuw bewijs levert van de rechtschapenheid van de oprichter van de Ghibli-studio’s, blijven we met “The Wind Rises” toch wat op onze honger zitten: de film is te lang en te sentimenteel, en komt pas écht van de grond tijdens de dromerige passages en sommige momenten van gratie die van een onthutsende eenvoud zijn (de sublieme huwelijksplechtigheid). Maar ondanks alle minpuntjes waait deze wind, door zijn artistieke onverzettelijkheid, zo veel sterker dan het gros van de animatiefilms die in vergelijking erg prozaïsch zijn.