Le Gamin au Vélo - Bespreking Cinema

Emotionele uppercuts die niet mis te verstane commentaar leveren bij de wereld waarin we leven, zonder daarom te vervallen in prekerigheid. Dat is wat Luc & Jean-Pierre Dardenne ons nu al 15 jaar (sinds 'La promesse') voorschotelen. Twee keer kregen ze voor hun inspanningen een welverdiende Gouden Palm (voor 'Rosetta' en 'L'enfant') maar ook hun werk met acteurs of als scenarioschrijvers viel al geregeld in de prijzen. Van bij de eerste scène weet je dat ook 'Le gamin au vélo' nauw aansluit bij het hoge niveau dat de Dardennes steevast halen. Zonder veel uitleg maakt het broederpaar perfect duidelijk wat de weinig benijdenswaardige situatie van het jonge hoofdpersonage Cyril is en welke pijnlijke emoties en twijfels door zijn hoofd malen. Als je bovendien ziet met hoeveel naturel Thomas Doret acteert, krijg je zin om de Dardennes halverwege al een staande ovatie te geven. Bizar genoeg ebt die zin daarna steeds meer weg, niet omdat de acteurs plots minder stevig in hun schoenen staan maar omdat de film niet meer bij de keel grijpt. In hun beste werk sturen de Dardennes je diep onder de indruk de zaal uit. 'Le gamin au vélo' trapt tijdens het laatste kwart onverwacht op zijn adem. (RN)