We nemen een willekeurige familie (een vader en diens broer, moeder, een klein meisje en een toevallige vriendin) en brengen hen allemaal samen in een mooi huis, gevuld met liefde. Breng daar een soort van « magische » camera bij, die uit het niets opduikt, met een aantal vervloekte cassettes (wie zegt het ? The Ring ?). Voeg daar een naderende apocalyps aan toe, een snuifje « wat was dat ?! » om de 35 seconden en nog een paar bevende camera’s.
Ja, ik weet het. Moeilijk… maar het moeilijkste blijft die 3D. Waarom zouden we deze technologie niet gebruiken als ze bestaat, daarnaast moeten we ze nog begrijpen ! Een max structuur geven aan ieder beeld, en dat telkens zo somber mogelijk maken, maar net niet genoeg… dat is zelfmoord ! Op bepaalde ogenblikken vraag ik me zelfs af of de film bedoeld was « in reliëf » ?
U heeft het begrepen… dit ultieme luik van de saga gestart door Oren Peli is een laatste poging om het verhaal volledig uit te melken. Nieuwelingen in het horrorgenre, en de hardcore fans, zullen dit desalniettemin toch nog kunnen smaken.
