« Ik ben bijna 90 en ze kijken naar mijn lichaam alsof ik er 16 ben ». Deze zin, uitgesproken door een terminale kankerpatiënte, vat perfect de toon van The Farewell Party samen. Deze Israëlisch-Duitse bitterzoete productie kaart de ethische vragen over euthanasie rechtstreeks aan en erkent bewust, en met veel lef, ermee te lachen. Maar die humor is niet zomaar gegeven ! Iedere situatie en elke dialoog, een zeer smakelijke dialoog tevens, zorgen ervoor dat zowel de personages als de toeschouwers geconfronteerd worden met hun relatie tot lijden en de dood, en wat ze zouden doen als een naaste ondraaglijk zou lijden. De dood geven, op vraag van, deze personen waar ze echt van houden, maakt dat van hen moordenaars of trouwe en moedige vrienden ? Zoals we vaker kunnen terugvinden in Engelse komedies krijgt men ook hier te maken met een mengeling van lachen en tranen (die, toegegeven, soms iets te mechanische verlopen) en dat weerhoudt de film ervan te vervallen in het overdreven sentimentele of moraliserende. Als het scenario al bij al iets te voorspelbaar is, de bijdehande personages, voorgesteld als « grote kinderen waarvan het lichaam verouderd is », en de fijngevoeligheid waarmee het onderwerp aangekaart wordt behalen uiteindelijk toch de overhand.
Actueel
