Bijna 30 jaar na de dramatische mijnerwerkersstaking, die hen uitgebloed heeft achtergelaten, blijft de sociale blessure veroorzaakt door het strenge regime van Margareth Thatcher nog steeds een voedingsbodem voor de Engelse sociale cinema en dat zorgt ervoor dat er af en toe tragi-komische pareltjes afgeleverd worden. Na Billy Elliot, Fanfare en The Full Monty is het deze keer de beurt aan Pride om een ernstig sociaal onderwerp aan te snijden met lachsalvo’s. Via de onwaarschijnlijke ontmoeting tussen een groep gay communistische militanten, ontzet door de manier waarop de regering de mijnerwerkers behandelt, en een stakende homofobe mijnerwerkersgemeenschap roept Pride op tot een solidariteit die goesting geeft om in de zaal rechtop te gaan staan en te klappen op het ritme van de geweldige 80’s soundtrack (Frankie goes to Hollywood, Bronski Beat…). Grappig, gevoelig, opmerkelijk en ontroerend, deze eerste film van Matthew Warchus veroorzaakt een kortsluiting bij de gewoonlijke zwaarwichtige thema’s en clichés, door de toonsverandering die de toeschouwer in een ogenblik doet overslaan van gelach naar gehuil (en vice-versa). Gedragen door belachelijk indrukwekkende en perfect gecaste acteurs (speciale vermelding voor de geweldige Bill Nighy met ontzettend veel charisma), Pride is een formidabele feel good movie, de film heeft er zelfs geen nood aan de solidariteitsboodschap doorheen te smokkelen.
U hield van The Full Monty ? Dan zal u Pride zeker een topper vinden !