16 jaar na de redelijk succesvolle, maar door de pers zwaar aangepakte Godzilla van Roland Emmerich krijgen we een nieuwe Godzilla-film.
Maar deze keer stond er een relatieve beginneling aan het roer: de 39-jarige Brit Gareth Edwards die tot voor kort slechts één lowbudgetfilm op zijn cv had staan. Maar Monsters maakte zoveel indruk dat Hollywood hem een kans gaf. Edwards stond aan de vooravond van de release van zijn 160 miljoen dollar dure film de pers te woord.
Vooral de Japanse Godzilla en de gevaren van kernenergie zijn altijd hand in hand gegaan. In hoeverre gaat deze nieuwe film over de gevaren van nucleaire energie?
Gareth Edwards: Het eerste wat je je afvraagt wanneer je zo’n project begint is: wat is een Godzilla-film en waar handelt die over? En het antwoord is heus niet eenvoudig. Wij zijn uitgekomen bij het concept dat Godzilla de representatie is van de natuur. Maar daar staat dan het andere deel van de film tegenover: de mens die de natuur misbruikt. En wij denken dat hoe meer we de natuur controleren, hoe meer dat we denken dat we ze kunnen beheersen. Maar dan ontploft alles in ons gezicht, zoals met kernenergie. Dus de film gaat in feite over de natuur die ons beheerst en niet andersom.
Hoe anders is deze film voor jou, als je hem vergelijkt met een persoonlijk werk?
Gareth Edwards: Je doet een persoonlijke film; maar je wil dat de hele wereld hem ziet. Ik zie er het nut van in om films te maken die door geen kat wordt gezien. Maak je dan een commerciële of populaire film, dan wil je hem zo persoonlijk mogelijk maken. Dus waar je ook op het spectrum begint, je gaat altijd dezelfde richting uit, naar dat centrale punt. Ik weet niet wat de toekomst zal brengen, maar ik ben geneigd om dat heerlijke, centrale punt te bereiken. Op dat punt houden de mensen van je film en jij als filmmaker bent heel trots op je werk. Ik denk dat mensen liegen wanneer ze beweren dat ze niet de ambitie hebben om die twee, een groot publiek en een persoonlijk werk, te bereiken.
Klopt het Andy Serkis meegewerkt heeft aan de film?
Gareth Edwards: Oorspronkelijk ging alle motion-capture gedaan worden door Bryan Cranston (lacht). Maar dat kwam heel campy over. En toen kwam Andy de ploeg vervoegen. Maar dat was wel heel laat in het productieproces. Iets wat je normaal gezien niet doet. In feite is al wat je ziet gedaan door animators en specialisten in speciale effecten. Maar je wil wel een ‘vertolking’ van dat beest. En het snelste om dat te bereiken is via een acteur. Andy kwam binnen en gaf de vertolking van de meeste emotionele momenten van Godzilla. Die momenten werden dan referenties voor de animators. Het is spijtig dat Andy geassocieerd wordt met motion-capture, terwijl hij eigenlijk een geniaal acteur is. Wanneer je het werk van Andy bekijkt, denk je: ‘Dit is geweldig.’ Maar wanneer je Andy zelf aan het werk ziet, denk je: ‘Dit verdient een Oscar’. Hij wordt zwaar onderschat en voor mij was de samenwerking als een droom die waarheid werd.
Naar verluidt raak jij nogal gefrustreerd wanneer je moet werken met grote filmploegen. Was dat ook hier een probleem?
Gareth Edwards: Ik weet exact waar jij het over hebt. Dat gaat terug naar mijn ervaringen met televisie. Men probeerde toen te doen alsof men een Hollywood-film aan het maken was. Maar je voelde dat ze de middelen niet hadden. Wanneer je dan een echte Hollywood-film mag maken en je krijgt miljoenen dollars en de beste ploeg ter je beschikking, dan vrees je toch wel even. Een kleine film doe je met 5 mensen, zo’n grote film doe je met 300 mensen. Je denkt dat het een enorm verschil is. Maar eigenlijk word je als regisseur afgeschermd van de rest van de ploeg. Je gaat meestal onmiddellijk naar de camera zonder ook maar iemand te ontmoeten. Je praat de hele dag met de regie-assistent, de cameraman en de acteurs. In principe ken je dus slechts 5 mensen op zo’n heel grote productie. En het vervelende daarvan is dat je tijdens de afscheidsfeestjes geen kat kent. Je lacht dagelijks naar mensen, maar je hebt er geen idee van wat ze eigenlijk doen. Ik overtuigde mezelf dat ik in feite een heel intieme film maakte, maar dan een met dagelijks 300 toeschouwers. Op die manier heb ik deze massieve film zonder kleerscheuren kunnen afwerken.
