Welke draken zijn volgens jou geloofwaardig ?
Dean DeBlois: Die draken waarvan je zou kunnen geloven dat ze echt bestaan hebben. Dat is onze benadering. Ze praten niet en ze reageren zoals dieren. De draken uit Reign of Fire en Game of Thrones werken voor mij omdat ze zoals dieren zijn, verwant met de dinosauriërs. Maar de pratende draken uit Eragon, Dragonheart en The Hobbit II behoren meer tot een fantastische wereld en vind ik niet zo boeiend. Ik hou meer van het concept van een gewone jongen zoals Hiccup die vriendschap sluit met een buitengewoon wezen. Dat kan een draak zijn, maar ook een zwarte hengst of zelfs een buitenaards wezen zoals E.T.
Ben jij een fan van Game of Thrones?
Dean DeBlois: Van het eerste uur. Waarom denk je dat ik Jon Snow (Kit Harrington) heb gevraagd om één van de stemmen in deze sequel te leveren (lacht).
Jij bent het kind in jezelf nooit verloren?
Dean DeBlois: (lacht) Als kind dacht ik dat, indien ik ooit de kans zou krijgen om films te maken, die zo cool moesten zijn als Clash of the Titans, The Empire strikes Back en E.T.. Dat waren voor mij de grote films uit mijn kindertijd. En sommige van die films bevatten uitdagende ideeën. De Disney-momenten die ik me herinner, waren altijd de droevige en immens krachtige: de dood van de moeder van Bambi, Dumbo die in slaap gewiegd wordt door zijn moeder en het moment dat Penny zich verstoten voelt in The Rescuers. Die momenten zijn me altijd bijgebleven. Als volwassen nemen we kinderen niet al te ernstig. Wij filteren de dingen voor hen, waardoor we te weinig respect voor hen tonen.
In deze film toon je in beeld dat er iemand dood gaat. Is dat nieuw voor animatiefilms?
Dean DeBlois: Ik denk van niet. Men heeft dat ook gedaan in The Lion King. Maar ik begrijp dat ouders hun kinderen willen beschermen. Ik volg mijn instinct. En dat zegt dat ik de film moet maken die ik zelf wil zien. Ik maak dus niet per se films voor kinderen. Ik maak wel films voor een heel breed publiek. Het is heel gevaarlijk om zelf te beslissen wat een zevenjarige graag zal zien. Ik ben geen zeven jaar en heb dus geen idee van wat die leuk vindt. Wat ik wel weet, is dat de films die mijn ouders voor mij uitkozen omdat ze zogezegd veilig waren de meest vervelende waren (lacht). Ik weet nog dat ze me meenamen naar The Man from Snowy River. Jongens toch, dat is de meeste vervelende stinker die ik ooit gezien heb. Ik glipte dan weg om een zaal verder The Shining te gaan zien. Dat was pas een boeiende film.
Jij werkte voor Disney en nu voor Dreamworks. Hoe verschillend zijn die twee werelden?
Dean DeBlois: Disney heeft een lange geschiedenis en een grote erfenis. En ze houden zich daaraan vast. Ze voelen er zich verantwoordelijk voor. Ze willen altijd binnen de grenzen blijven van wat men van een Disney-film verwacht. Ze zijn heel bezorgd over boze brieven van ouders. Ik weet nog dat we voor Lilo & Stitch stukken uit de film moesten halen. Ik vond dat we gewoon wat speels en onnozel deden. Maar de Disney-mensen waren bang voor negatieve feedback. Toen ik bij Dreamworks aan de eerste How to Train your Dragon begon te werken, vroeg ik Jeffrey Katzenberg of teenagers met strijdbijlen een probleem ging zijn. Jeffrey lachtte even en zei: “Dit is een PG-film. Blijf binnen die grenzen, maar zorg dat je dat in het typische aan een film over vikings niet overdrijft. Dan is alles in orde.” Dreamworks heeft geen lange traditie en kent geen huisstijl. Elke film heeft zijn eigen gevoeligheden. Madagascar is verschillend van How to Train your Dragon, zoals die verschillend is van Kung Fu Panda of Shrek. Die films hebben hun eigen regels. En dat vind ik zeer positief aan Dreamworks-films.
Maar denk je niet dat Disney veranderd is onder Lasseter?
Dean DeBlois: Misschien. Maar je merkt toch ook dat er een terugkeer is naar de traditie. Die hele trend rond prinsessen bijvoorbeeld. Wanneer je naar de Pixar-films kijkt, lijkt geen onderwerp taboe. Pixar-films gaan alle richtingen uit. Maar in hun ogen werken Disney-films het best wanneer ze de traditie eren. Het is een studio die sprookjes maakt.
Was het voor jou een verrassing dat de eerste How to Train your Dragon zo’n hit werd?
Dean DeBlois: Een beetje. Vooral omdat de bioscooprelease begon met een tegenvaller. De eerste cijfers waren minder hoog dan verwacht. We dachten aan 60 miljoen dollar in Amerika, maar we haalden slecht 34 miljoen dollar. Die eerste week was de sfeer bij Dreamworks niet bepaald vrolijk. Maar de film bleef sterk scoren. En vijf weken later stond hij opnieuw op nummer één. Het is echt een voorbeeld van een film met een lange adem die steunt op de mond-tot-mondreclame.
Deze sequel heb jij alleen geregisseerd, zonder je partner Chris Sanders. Een moeilijkere job?
Dean DeBlois: Het viel beter mee dan ik had verwacht. De meeste departementsverantwoordelijken waren dezelfde mensen als in de eerste film. Dat zijn in mijn ogen allemaal co-regisseurs. We zitten allemaal op dezelfde golflengte. Het was gezond om alleen te regisseren. Want nu was ik verplicht om in mijn eentje te vechten voor mijn overtuigingen.
De televisieserie is intussen al aan het tweede sezoen. In hoeverre heeft die serie de inhoud van deze film beïnvloed?
Dean DeBlois: Ik heb besprekingen met de twee showrunners van de serie op zeer regelmatige basis. Ik weet dus wat ze doen en wat ze inhoudelijk gepland hebben voor komende episodes. Dat is noodzakelijk omdat we elkaars verrassingen niet willen verpesten. Zij weten dat ze moeten wegblijven van de landkaart van Hiccup. In de eerste twee seizoenen bleef Hiccup thuis zodat wij zijn talenten als ontdekkingsreiziger kunnen tonen in de derde film. Maar zij beginnen nu met het derde seizoen en ze kunnen daarin het jaar voor het avontuur van de tweede film uit te doeken doen. Het belangrijkste is dat we goed van elkaar weten wie wat vertelt.
