Fargo, Ash vs. Evil Dead, From Dusk Till Dawn... serial cinema ! - Making of Cinema

 

De wisselwerking tussen bioscoop en televisie is niets nieuws, en bevat zelfs enige complexiteit, zoveel genres dat er zijn.

Het eenvoudigt, en minst risicovol, blijkt nog de ontwikkeling van werelden gestart op het grote scherm : Fame (indertijd een groot succes), Rambo (de tekenfilm, ahem), Alien Nation, Freddy’s : Nightmares : A Nightmare on Elm Street the Series, The Young Indiana Jones Chronicles, Robocop, Highlander, Nikita, … Een oneindige lijst met successen, vreemde vogels en totale flops.

De meest atypische schema’s worden gevolgd door Star Trek en Star Wars… het geesteskind van Gene Roddenberry kent een « long en prosperous » leven, ondanks een wispelturige start. Inderdaad, de Enterprise van de jaren 1960 laat het publiek verstomd achter en verdwijnt na amper 3 jaar van het kleine scherm. Maar dit vonkje is de voorloper van een groots vuurwerk dat nooit uitgedoofd is, elk jaar zijn er meer trekkies (net zoals de helden uit The Big Bang Theory). Het gaat zelfs zo ver dat captain Kirk (William Shatner) en mister Spock (Leonard Nimoy) terug in dienst treden aan het eind van de jaren 1970 voor 6 films ; waaruit verschillende spin-offs zullen ontstaan (The Next Generation, Deep Space Nine, Voyager, …) en twee, door J.J. Abrams ingeblikte, reboots, …

J.J. Abrams is dan ook de onmiddellijke link tussen de twee saga’s, gezien deze slimmerik van de ene wereld naar de andere kan trekken (wat een invloed !) : regisseur van de twee fantastische reboots van Star Trek (Into the Darkness en The Wrath of Khan), maar ook van de meest verwachte film van het decennium : Star Wars VII : The Force Awakens. Niet te vergeten dat J.J. Abrams ook één van de meest succesvolle luiken van Mission Impossible heeft geregisseerd (het derde).

Terug naar Star Wars, de fans hebben eerder al volop kunnen genieten van The Clone Wars (dat zich ergens tussen het IIde en IIIde luik bevindt) en Star Wars Rebels (tussen III en IV)… en dat is nog maar het begin !

We zouden het ook nog kunnen hebben over Stargate of The Twilight Zone, maar de (redactionele) ruimte ontbreekt hier jammer genoeg voor.

Marvel en DC Comics spelen op hun beurt de kaart van de diversiteit, en opteren voor « derivaten » van hun grootste franchises (Iron Man, Thor, Captain America, The Avengers langs één kant, en Batman, Superman, The Justice League, langs de andere kant) zoals Agents of S.H.I.E.L.D. of Gotham, of de ontwikkeling van bijrollen (The Flash, The Arrow, Daredevil, Iron Fist, Jessica Jones, …). Een groots gevecht tussen deze twee uitgevers, dat nog groter belooft te worden in 2016.

Maar we wijken af van ons hoofdpunt – 3 volledig verschillende voorbeelden, op gebied van stijl en kwaliteit, van het grote scherm naar het kleine scherm.

Fargo is de meest geslaagde en meest interessante case van het ogenblik. Gecreëerd en geschreven door Noah Hawley (Bones, My Generation, …), deze anthologie, beïnvloedt door de zwarte roman, en natuurlijk ook door de film van de Coen broers (in dit geval executive producers) legt de lat zeer hoog ! Als het eerste seizoen leek op een soort van variatie van het originele werk, dan is het tweede – dat nu loopt – een heel nieuw verhaal, gedurfd, dat zowel de bendeoorlogen verkent als die van de menselijke geest, nobelheid en pure waanzin. Dat alles werkt zo goed dat we het bijna zouden kunnen vergelijken met het verbluffende eerste seizoen van True Detective .

Ash vs. Evil Dead, oh zo fun (en wat een gore festival !), laat ons eindelijk proeven van één van de meest getikte franchises uit de horrocinema : Evil Dead (ontstaan in 1981), ergens zwevend tussen pure terreur en humor op zijn Tex Avery’s. Het laatste luik, het derde (Army of Darkness) dateert al van 1992. Sinds had Bruce Campbell/ Ash zijn kettingzaag braafjes opgeruimd… om ze later natuurlijk terug uit te halen !

Geschift, vol trashy humor, gortige « deaddies » en liters hemoglobine, Ash vs. Evil Dead is één van de zelfzame blasfemische series, gezien ze zichzelf nooit « au sérieux » neemt. Laten we zeggen, zonder te oordelen, dat we ons hier heel ver weg bevinden van de pathos van The Walking Dead en het klunzige van Z Nation of nog Helix. Sam Raimi blijft natuurlijk één van de grootmeesters van het genre, en bewijst het ons eens te meer zonder zich ook maar te forceren, net zoals David Lynch het ooit deed met Twin Peaks.

We eindigen met de grootste flop van het ogenblik : From Dusk Till Dawn, de serie… Herinnert u zich : in 1996 kwam Robert Rodriguez met een epos over twee gangsters (George Clooney en Quentin Tarantino) die een brave familie gijzelt (Harvey Keitel, Juliette Lewis, …) om hen later te redden van een bende vampiers (waaronder de sublieme Selma Hayek) in een Mexicaanse stripclub. Een waar meesterwerk, vervolgd door twee slechte sequels. De serie die sinds vorig jaar uitgezonden werd, maakt het er niet beter op : ze verzinkt in de middelmatigheid en veroorzaakt een intellectuele coma.

We zouden nog een heel aantal voorbeelden kunnen aanhalen, zo ver zijn film en serie met elkaar verweven, een verschijnsel dat producers maar al te goed begrepen hebben (een deel van het publiek dat verloren raakte in de bioscopen ziet zich nu vertrouwd worden in hun eigen woonkamer), en brengen ons uitstekende inhoud die op intimistische manier verbruikt kan worden. Zolang dat het duurt !

 

 

 Meningen

 Al het nieuws cinema


Newsletter
Schrijf u nu in op onze nieuwsbrief: