The Lobster speelt zich af in een wereld met eigenaardige regels. Eenzaamheid geldt er als een sociale overtreding, en alleenstaande mannen en vrouwen worden samengebracht in een groot hotel. Daar krijgen ze 45 dagen om een levenspartner te zoeken. Wie daar niet in slaagt, wordt meegenomen naar een speciale kamer, getransformeerd in een dier (naar keuze) en losgelaten in de vrije natuur.
Als bizar concept kan dat tellen, maar The Lobster is dan ook nieuw werk van de Griekse regisseur Giorgos Lanthimos, die na onder meer Dogtooth en Alps voor het eerst in het Engels werkt. En hij kreeg een prima cast bij elkaar, want de hoofdrollen worden vertolkt door Colin Farrell, Rachel Weisz en John C. Reilly. “Ik had zin om iets te vertellen over romantische relaties,” stelt de regisseur, en daar hadden zijn acteurs duidelijk wel oren naar.
Colin Farrell: Dit was met voorsprong het meest unieke en bijzondere script dat ik ooit gelezen heb. Ik had Dogtooth toevallig gezien toen ik in Philadelphia was, en ik vond die film even verontrustend als ontroerend. Die emoties zaten ook in The Lobster. Ik snapte er niks van en eerlijk gezegd weet ik niet of ik er nu al meer inzicht in heb. Maar dat is er ook net zo mooi aan. Ik heb nog nooit meegespeeld in een film die zoveel ruimte laat voor interpretatie. Giorgos wil niet per se een specifiek punt maken. Hij creëert gewoon een bijzondere wereld die op zich volkomen steek houdt.
Rachel Weisz: Ik weet nog dat ik compleet van de kaart was toen ik Dogtooth zag. Ik had nog nooit zo’n natuurlijke vorm van acteren gezien. Er was niets wat artificieel aanvoelde. Nochtans speelde het verhaal zich af in een wereld die ik nauwelijks herkende. Giorgos maakt films die extreem ‘high concept’ zijn, die uitgaan van een heel sterk idee, maar die compleet ‘low tech’ zijn. Bij The Lobster maakten we geen gebruik van belichting of speciale effecten. Wat telt, zijn de ideeën waarmee Giorgos komt aanzetten. Hij heeft geen technologie nodig. Zijn verbeelding volstaat. Daar wou ik deel van uitmaken.
Klikte het meteen met de regisseur?
Farrell: De eerste keer dat ik contact met hem had, was via Skype. We hebben ongeveer een uur gebeld en ik denk dat we in totaal zeven woorden gewisseld hebben. (lachje) Dat was een beetje ongemakkelijk maar ook best lief. Maar daarmee was de zaak wel beklonken. Ik ben blij dat hij me de kans gegeven heeft.
Weisz: Ik vond het wel spannend. Toen ik het script las, had ik niet direct een idee van hoe ik mijn personage moest spelen. Ik was benieuwd hoe Giorgos het zou aanpakken. Op de set had ik het gevoel dat hij zijn acteurs een beetje hypnotiseert om ze in die eigenaardige Lanthimos-stemming te brengen. Ik voelde me een beetje dronken eigenlijk.
De film heeft het onder andere over de druk die mensen voelen om aan een relatie te beginnen. Herken je dat?
Weisz: Niet echt. Maar het wil daarom niet zeggen dat jouw interpretatie van de film niet waardevol is. Iedereen lijkt zijn eigen mening te hebben. Iemand die ik ken, noemt The Lobster een vlammende satire op het burgerlijke leven. Zelf zie ik dit vooral als een verhaal over narcisme, omdat je in de wereld die Giorgos schetst verliefd moet worden op iemand die gelijkaardige kwaliteiten heeft als jij. En het is ook zo dat de liefde soms narcistisch kan zijn.
Colin, jouw personage wil in een kreeft getransformeerd worden als hij geen partner vindt. Zou dat ook jouw keuze zijn?
Farrell: Nee, ik zou graag kunnen vliegen. Daar droom ik vaak over. En omdat ik dan liefst een tijdje in de lucht zou blijven, zou ik kiezen voor een roofvogel. Een arend of een slechtvalk of zo. Ik zou dus enkel een kreeft willen worden als ik vervolgens van op een afstand in een pot word gegooid door John C. Reilly. (grijnst)
Weisz: Ja, John heeft een feestje voor iedereen georganiseerd met kreeft op het menu. Dat was heel lekker, moet ik zeggen.
Heb je daar het mollige lijf aan overgehouden dat je in deze film laat zien, Colin?
Farrell: Ik heb gelezen dat mijn buikje een ‘dad bod’ wordt genoemd, een papa-lijf. Maar ik had meer het gevoel dat zo’n lijf bij een tragisch alleenstaande man hoort. (lacht)
